چرا مردان فرّخ از دست ِ من عصبانی شده ؟

شب ، خواب ِ مردان فرّخ [1] را می‌ديدم . برافروخته ، خشمناک ، در پی ِ من اسپ می‌تاخت .
ملتمسانه ، به پدرش که آن سوی ِ کشتْمان با پدرم گپ می‌زد ، نگاه می‌کردم ؛ شانه بالا انداخت ، که يعنی : به من چه ؛ خود دانی و دوست‌ات .
و من باز هم می‌دويدم ، و مردان در پی‌ام اسپ می‌تاخت . امّا آدمی و اسپ ؟! خسته شدم ؛ واماندم ؛ و بر خاک ِ نمناک ِ خربوزه‌زار فرو‌نشستم ؛ لِچّ ِ عرق .
مردان فرّخ ، با تازيانه‌ی ِ برافراشته می‌آمد ، خيزان به سويم ؛ تندباد .
نگاهی کردم پُرسان . شرم کرد و تازيانه فرو‌افکند ، امّا به‌خشم فرياد زد : نکند به اين نطفه‌های ِ بسم‌الله رفته‌ای !
گفتم : تو را چه می‌شود ؟ چه شده است ؟
گفت : حالا کشفيّات ِ مرا می‌دزدی و به نام ِ خود ، به آن وامانده بيبلاگ‌ات می‌نويسی ؟
...
تازه اينجا بود که سکّه‌ی ِ دو درهمی ِ ساسانی‌ام افتاد !
ناگزيرم اقرار کنم ...


?
[1] از مردان فرّخ اثر ِ بی‌مانندی به‌جا مانده ، به نام ِ « شکند گمانی ويچار » [ = گزارش ِ گمان‌شکن ] که صادق هدايت بخش‌هايی از آن را فارسی کرده ، امّا از بخش ِ مربوط به اسلام ، تنها گزيده‌واره‌ای ارائه نموده . باز هم بنازم به دل و جرأت‌اش !
حالا خيلی وقت است دست ِ يک نفر جوانمرد ِ پهلوی‌دان را می‌بوسد که بنشيند و يک گزارش ِ کامل از اين اثر ِ بی‌همتا ارائه کند . شايد بی‌اغراق شصت درصد ِ حسرت ِ پهلوی‌دانی – يا به عبارتی : درد و افسوس ِ پهلوی‌ندانی - ِ من به همين کتاب برمی‌گردد ... !