گر به شعرت هزار كار كنی
كون ِ استاد ِ خويش پاره مكن
كون ِ پاره چگونه پاره شود ؟
پاره‌پوره است ؛ تو دوباره مكن !
}گر رود آه ِ او سوی ِ گردون
قدسيان ، كون ِ تو ز هم بدرند
قدسيان را كه می‌شناسی تو
كه پشيمانی‌ات به چُس نخرند !
}توبه كن ، توبه ؛ باز گرد از ره
كاين رهی سخت بی‌سرانجام است
كون ِ خود گر هزار پاره كند
اوستاگا هميشه ناكام است !
}ليكن اين از حقوق ِ استاد است
كه گذارد به كون ِ شاگردش
تا مهذّب نمايد از بيرون
به وسيله ، درون ِ شاگردش !!
}طبع‌ام اينك روان شده‌ست چو آب
كون ِ خود گير ؛ رو فلنگ ببند
گرنه زين پاره‌تر شوی ، ای شيخ
بيش‌تر زين به ريش ِ خويش مخند !
}خرزه گر من برآرم از شلوار
رستم ِ يل گريزد از زابل
كون ِ اسفنديار پاره كنم
به همين يك‌وجب كه دارم چُل !
}آه ، ای كون‌دريده شيخ ِ عزيز
از من اين چند بيت را بپذير
خواه می‌خُسب و ، خواه زانو زن
می‌خور اين خرزه‌ی ِ كلان و ، ممير !
}زنده باشی هزار سال ، كه من
كون ِ نازت هزار پاره كنم
گر بگويی كه دردم آمد ، آخ
كشم البتّه و ، دوباره كنم !
}ليكن ای دوست ، خسته‌ام ؛ خسته
شعر ِ هزل‌ام نمی‌كند خوشنود
خون همی گريم از غم ِ ايران
كه چه شد ؟ كو ؟ كجاست ؟ چه بود ؟!
}وطن ِ تازه‌تر ز برگ ِ گل‌ام
به مزابل همی شده مانند
آن‌چه من می‌شناختم ، اين نيست
كاش با نام ِ ديگرش خوانند
}ای وطن ، آفتاب ِ روشن ِ من
از چه رو گشتی اين‌چنين شب ِ تار ؟
كاش ابنای ِ تو به‌پاخيزند
بر سر ِ اهرمن كشند هوار
}از ستون‌های ِ تخت ِ جمشيدت
بتراشند و ، خرزه‌ای سازند
پهلوان‌وار ، همچو رستم ِ يل
بر كُس و كون ِ قدسيان تازند
}خاك ِ الله را به باد دهند
وز شرف سر بر آسمان سايند
به هجاها ، همه ستبر و كلان
مادر ِ اهرمن فروگايند !
بامداد ِ نهم ِ دی‌ماه ِ 1386
hhسيامك ، بعد ِ قرنی ، سال و ماهی
به وبلاگ ِ حقير ِ من
زده سرولی ديده كه اينجا كون‌درانی است
به خود ترسيده از اين وضع ِ منكر
}كنون گويم به قصد ِ عذرخواهی
سيامك‌جان ، ببخش ، اين‌ها زبانی است
ميان ِ بنده و اين شيخ ِ ملعون
به جنگ ِ زرگری ، اُرجوزه‌خوانی است !
}من ِ پير ِ چغل ، كون‌ام كجا بود
كه شيخ‌اش پاره سازد در بيابان ؟
وليكن ، می‌كنيم اين لفظ‌بازی
برای ِ شادی ِ وبلاگ‌خوانان !
}غرض ، آقا سيامك ، يار ِ دلبند
اگر ترسيده‌ای ، بر ما ببخشا
به قرآن می‌خورم من گند ِ سوگند
كه نبوَد گادن ِ كس در سر ِ ما !
}نترس و ، در مرو ، آقا سيامك
بيا بنشين تو هم قدری صفا كن
اگر وضع ِ مزاج‌ات رو به راه است
دوبيتی شعر ِ كيری نذر ِ ما كن !!
}وليكن ، اين‌كه گويی كون‌درستی
مرا باور نمی‌آيد ، سياجون
خدا داند كه در ايّام ِ پيشين
به قدر ِ پشم ِ كون‌ام ، داده‌ای كون !
}مترس ؛ اينجا همه كون‌پارگان‌ايم
كسی بيگانه و ناآشنا نيست
طريق ِ راستی پوييم يكسر
به راه ِ راستی ، ستر و ريا نيست !
3 و 4 بعد‌از‌ظهر ِ همان‌روز
œ1 /
2... ...
Ê
