دو قطعه ( غار ِ حرا و پيشكش‌نامه )

غار ِ حرا

بودند تمام ِ انبيا جمع
در غار ِ حرا ، شبی ، شبان‌گاه
منبر بنهاده بُد محمّد
از بهر چو خويش ، مشت ِ گمراه
منبر چو تمام گشت ، بازی
آغاز شد و ، فسانه كوتاه
يك دست ورق ، عرق دو بشكه
آمد به ميانه ، از نهان‌گاه
مشغول ِ پوكر شدند مستان
در خنده‌خروش و ، غرق ِ قهقاه
اين بود و ، نبودشان خبر هيچ
از خانه و زندگی ، كه ناگاه
جبريل ِ امين درآمد از در
می‌زد نفسان ِ سخت جان‌كاه :
خيزيد و رويد جمله بيرون
چون جنده بلند كرده الله !

861005

}
روايت ِ ديگر :

روزی از روزها ، به غار ِ حرا
سر ِ شب بود محفل ِ اشرار
انبيا ، اوليا ، خدامردان
همه خون‌خوارگان ِ خلق‌اوبار
غرق ِ بازی و لهو و مسخرگی
گرم سرها ، ز هديه‌ی ِ خمّار
شِلِم و حُكم و چاربرگ و پوكر
زده نرد و مُجول را به كنار
شَتَل اِستان ، مقرّبان ِ مَلَك
به نظاره ، ملائك ِ بيكار
ناگهان جبرئيل وارد شد
داد زد كای گروه ِ لاكردار !
زود بيرون زنيد و ، جيم شويد
كه كُس آورده حضرت ِ جبّار !!

861005 ( 6 و نيم ِ عصر )

h

پيشكش‌نامه : [1]

تقديم به آن كه با كريستال
شور و شر ِ نظم ِ من جلا داد
رحمت بكند شبانه‌روزش
كاين نشئه به بنده بی‌بها داد
يا رحمت را شبانه‌روزی
اين دوست كند ؛ اگر كه وا داد !

z
گر شدم پولمند ، خواهم داد
به بهای ِ كريستال‌ات ، زر
ليكن اكنون كه پولمند نی‌ام
كيسه بيهوده برمدوز ، جگر !
نيك دانی كه قدردان باشم
ليك ، درمانده‌ام به بوك و مگر [2]
به‌زبان ، اينك عذرخواه ِ توام
كه جز اين‌ام نمانده راه ِ دگر

861006

?
پابرگ‌ها :
[1] به نظرم می‌رسد كه مدّعی شوم كه من ترياك – شيره و كريستال و امثالهم را ، به همان صورتی به‌كار می‌برم ، كه شراب در اشعار ِ بعضی شاعران به‌كار می‌رفته ؛ و دلالت ِ حقيقی نداشته . اگر شراب می‌توانسته معنای ِ رمزی و مجازی داشته باشد ، چرا ترياك – شيره و ... نتواند چنين كاركردی داشته باشد ؟!
در اين‌صورت ، نه‌تنها مأموران ِ مبارزه با موادّ ِ مخدّر ، دنبال‌ام نخواهند بود ، و به « بدآموزی » متّهم نخواهم شد ؛ بلكه يك ابداع ِ شاعرانه هم به نام‌ام ثبت خواهد شد !...
ايدون باد !!
( 861006 – ساعت ِ 12 و 50 دقيقه . بامداد . )
[2] به بوك و مگر – در شش و چار .
بوك ، مخفّف ِ « بو كه » [ = بُوَد كه ] = ای كاش . در مجموع ، يعنی درمانده‌ی ِ امّا و اگر بودن .

œ
JPG 1 / 2


Ê

فنای ِ دروغ

مرده ايران ز زهروای ِ دروغ [1]
كنده بادا ز بُن بنای ِ دروغ
چند جويی ز راستی آثار
اندرين گُه‌كده خلای ِ دروغ ؟ [2]
راستی ناگهان ز پا افتاد
تا به ايران رسيد پای ِ دروغ
رخت بربست شادی از كشور
تا به‌پا‌گشت های‌های ِ دروغ
خويش را خواند « رحمت ِ دو جهان » [3]
وای ! وارونه واژه‌های ِ دروغ
می‌خورَد ، می‌ريَد ؛ دوباره خورَد
تخم ِ بسمل ز گوزوای ِ دروغ [4]
آن كه گويندش اوليا‌الله
هيچ نبوَد جز اوليای ِ دروغ
سال و مه ، روز و شب ، همی‌گريند
به عزاهای ِ كربلای ِ دروغ
ای من از اشقيا بَتَر صد رَه
بِبُرَم سر ز اتقيای ِ دروغ !

آه ! ايران ز خويش بيگانه‌ست
تا كه هستيم آشنای ِ دروغ
به اسارت درين فريب ِ بزرگ
بی‌نوا گشته در نوای ِ دروغ
چه دروغی بزرگ‌تر زين گند
كآفريدستمان خدای ِ دروغ !
كردگاری تمام وارونه
گشته آوار ، از برای ِ دروغ
خواهر و مادرش ببايد گاد
كه نموده‌ست ادّعای ِ دروغ
پدرم كاشت ؛ مادرم زاييد
تو كی‌استی به من ؟ نيای ِ دروغ !
مر مرا تو نيافريدستی
كه نزايد بشر ز گای ِ دروغ
تو ز حلقوم ِ اهرمن آيی
گم شو ای بی‌شرف صدای ِ دروغ
باز گويد كه ساختم كشتی !
تو كجايی ؟ كجا ؟ كجای ِ دروغ ؟!
ظاهر و باطن‌ات فريب و دغل
ابتدای ِ تو ، انتهای ِ دروغ
غرقه‌ی ِ بحر ِ گُه شديم از تو
ای رياكار ، ناخدای ِ دروغ
دور شو ، دور ، ای دروغ ِ پلشت
يا بمان منتظر ، جزای ِ دروغ
تار و پود ِ تو بگسليم چنان
كه نماند ز كبريات نشان

ما كه ايرانيان ِ آزاديم
خواهر و مادر تو را گاديم !

861004

œ
JPG
GIF

?
پابرگ‌ها :
[1] زهروای ِ دروغ - « وا ، اوا ، با ، ابا » به معنی ِ " آش " است [ رك : فرهنگ ِ معين ] ؛ و در نام‌های ِ « شوروا – شوربا » ، « سكبا » [ = آش ِ سركه ] ، و ... ديده می‌شود .
زهروای ِ دروغ = آشی كه از زهر ِ دروغ پخته باشند .
[2] گُه‌كده – « كده » به معنی ِ " خانه ، سرای " است ؛ و با كاركرد ِ پسوند ، « به آخر ِ اسم ملحق شود و اسم ِ مكان سازد : بتكده ، دهكده ، ماتمكده ، ميكده . » [ فرهنگ ِ معين ]
اخوان ِ ثالث ، جايی ( به‌گُمان‌ام ، در « بدايع و بدعت‌های ِ نيمايوشيج » يا « عطا و لقای ِ نيمايوشيج » ) يادآوری می‌كند كه پسوند ِ " كده " وجه ِ مثبت دارد ( آن‌چنان‌كه مثلاً پسوند ِ " ناك " ، همواره در واژه‌های ِ منفی به‌كار‌می‌رود : اندوهناك ، غمناك ، ... ) ؛ مانند ِ : آتشكده ، ميكده ، ... ، و دانشكده و هنركده و ... . « كده » همان است كه در واژه‌های ِ كهن ِ كدخدا و كدبانو نيز هست .
بنابر اين ، درست نبوده كه من آن را در چنين تركيبی به‌كار‌برم ؛ امّا شده ، و كاری‌ش هم نمی‌شود كرد . شما بگوييد : كج‌سليقگی ! امّا به نظر ِ خودم ايرادی ندارد .
[3] رحمت ِ دو جهان – اشاره است به حديثی ، كه در آن رسول ِ الله ، خود را « رحمة للعالمين » معرّفی می‌كند ! و من آن را - به‌تصحيف – « زحمة للعالمين » می‌خوانم !
[4] گوزوای ِ دروغ – آشی كه از گوز تهيّه شده باشد ؛ آن‌هم از گوز ِ دروغ . يعنی دروغ به صورت ِ گوز متجلّی و متجسّد گشته ، و از آن آشی تهيّه شده !
تخم ِ بسمل – " بسمل " كوتاه‌شده‌ی ِ « بسم‌الله » است . مسلمين ، به امثال ِ من – بچّه‌مسلمان ِ مرتدشده – می‌گويند : نطفه‌ی ِ نابسم‌الله ( يعنی كه پدرش وقت ِ كاشتن بسم‌الله نگفته ) ! من هم متقابلاً به ايشان می‌گويم : نطفه‌ی ِ بسم‌الله !! كه در اين‌جا به صورت ِ كوتاه‌شده‌ی ِ بسيار جالب و كوبنده‌ی ِ « تخم ِ بسمل » درآمده .


Ê

صبح ِ آدينه يك‌نفس

( برای ِ مناقب‌نويس ِ افلاكون ِ نبی : الشّيخ بيابانكی )

كون‌دريده گر نباشد ، نشكند
حرمت ِ استاد را شاگرد ِ او !

h

ای كون‌دريده شيخ ، تو از من چه ديده‌ای
كاين‌گونه مست كرده‌ای از بهر ِ كون ِ من ؟
من پير ِ پاك‌دامن و ، تو شيخ ِ بوالهوس
بی‌عصمتی مكن ، كه كنی قصد ِ خون ِ من !

h

گر‌چه بال‌ات بُوَد ، به وادی ِ شعر
كار ِ سيمرغ را مگس نكند !

گر نباشد دريده‌كون ، شاگرد
كون ِ استاد ِ خود هوس نكند
شهر ِ تو ، كون ِ اوستاد نهند ؟!
كس چنين كار در طبس نكند
وآنگه اين كون ِ پاره را چه كنی
كه دهم گر به مفت ، كس نكند !
بهل اين كهنه‌كون و ، نو بگزين
هيچ خُل زاغ در قفس نكند

كير ِ هجوَم شد آشنات به كون
چاره‌اش هيچ ملتمَس نكند

صبح ِ آدينه ، يك‌نفس كنم‌ات
سينه گر باز خَسّ و خسّ نكند !

h

آه ! افلاكون ، ببين كاين نو مريد
جامه‌ی ِ كون‌پارگی بر من دريد
اين مريدان ِ تو ، از بس هرزه‌اند
گوئيا جمله به شكل ِ خرزه‌اند !
...

h

شاگرد گر به كون ِ استاد ِ خود هوس كرد
بايد به خُفيه گويد ؛ اين برمَلا نگويند
« ای شيخ ِ پاك‌دامن ، معذور دار ما را »
تا خلق‌مان ازين‌پس " كون‌شد‌به‌گا " نگويند !!

}

شيخ ِ عزيز !
باور كن طبع ِ خشكيده‌ام بيش‌ازين ياری نكرد . باز اگر عرق ِ مبسوط و مفصّلی دست‌می‌داد ، شايد يكی‌دو قطعه يا غزلچه‌ی ِ قابلمند می‌ساختم . فقط خواستم بدانی كه دوست‌ات دارم . از بابت ِ صبح ِ جمعه هم ، خيال‌ات آسوده باشد ! آماده باش كه آمدم ...

861001

œ
JPG


Ê

خونابه

مرگ شيرين است
وقتی از وجود ِ من
- اين عبث‌تلخای ِ شوم ِ بی‌سرانجامی -
ديگری آزار می‌بيند .

تو چه می‌گويی ؟
من بر اين‌ام كه اگر حتّی
آن‌كه اين تلخی بر او می‌بارَد از تلخای ِ شوم ِ من ،
دوست نه ؛
دشمن !


وای من ، كاينك
از وجود ِ من
- اين گزنده تلخی ِ ناخوار -
يار در آزار !

وای بر من ؛
مرگ !
مرگ بر من ؛
وای !!

860927

œ
JPG


Ê

از قيافه‌ی ِ ترياك – شيره

كريست ، چند گِرَم ، نزد ِ من گذاشت كسی
خيال ِ باطل ِ او اين ، كه من نگه دارم
فتاده بود به چنگ‌‌اش ، غنيمت از جايی
كه فتوی ار به من افتد ، گناه نشمارم [1]
كسی به خانه‌ی ِ وی اندرون نهان كرده [2]
كه : چون كه مشتری آمد ، سريع بردارم
ولی نهانگه ِ او يافت صاحب ِ منزل
ربود و ، آن به من آورد ؛ شكر نگزارم ؟!
كشان نبود قرارم ، چو مدّتی بگذشت
شبی ، بلای ِ خماری نمود اصرارم [3]
اگرچه سخت هراسان بُدَم ز عاقبت‌‌اش
به دام ِ وسوسه افتاد و آزمون ، كارم

كشيده‌‌ام به تفاريق ، اندرين دوسه ماه
نمانده جز گرمی ؛ عذر ِ دوست چون آرم ؟
به قدر ِ فضله‌ی ِ موشی ، به آسمان بَرَدَم
چنان كه خايه‌ی ِ شير ِ سپهر بفشارم ! [4]

چه نشئه بود ، ندانم ؛ فقط همين گويم :
كه از قيافه‌ی ِ ترياك – شيره بيزارم !!

27 - 860926

œ
JPG

$
يادكرد :
در بدترين وضعيّت ِ ممكن . فردا ، يك چك 410000 تومانی ( خريد ِ اسباب‌بازی و عروسك ) داريم ؛ و همه‌ی ِ موجودی‌مان ، منحصر به دخل ِ امروز ِ بارانی است ، كه سی‌هزار تومن بود . همسرم سه‌چهار روز است نه درست غذا می‌خورَد ، نه می‌خوابد ، و نه خنده به لب‌‌اش آمده . وضع ِ من ، از او هم بدتر است ؛ چرا كه از ديد ِ همه‌ی ِ اطرافيان ، مقصّر ِ اصلی ِ اين پريشان‌روزگاری مرد ِ خانواده است ، كه من ِ نامرد ِ فلك‌زده باشم ! فقط امشب توانستم به شوهرخواهرم ، و به يك خواهر ِ ديگرم رو بزنم . به يك آشنای ِ اينجا – مشهد – هم رو انداختم ؛ همه بی‌حاصل . همسرم می‌گويد : تو عمد داری كه مرا آزار بدهی ؛ وگرنه چرا تا روز ِ قبل از موعد ِ چك اقدامی نمی‌كنی ؟ يك‌بار هم می‌گفت : انگار تو منتظر ِ معجزه‌ای ! – آری ، من منتظر ِ قدرتی هستم كه بيايد خشتك ِ اين دين ِ مبين ِ نكبت ِ مادرقحبه‌ی ِ الهی را دربياوَرَد . كه لازم نباشد زن و شوهر ، به هزار بدبختی ، يك مغازه‌ی ِ فكسنی راه‌بيندازيم ، و به دو ماه نرسيده ، به بُن‌بست برسيم .
كجايی ؟ شيطانا !
بيا و مادر ِ اين الله – تبارك و تعالی – را بگای‌ی‌ی‌ی‌ی !

2 . لابد ، يحتمل ، به‌قطع و يقين ، پفيوزان ِ الهی بی‌ميل نخواهند بود كه بگويند : تو كه كريستال امتحان می‌كنی ، و از قيافه‌ی ِ ترياك – شيره بيزار می‌شوی ، بايد هم به چنين وضعی گرفتار باشی . به عرض ِ اراذله‌ی ِ ريده‌ی ِ اهريمن می‌رسانم كه : خير . بلكه كاملاً برعكس ؛ اوّلاً كه حدّاقل به اندازه‌ی ِ سه نفر آدم ِ خيلی جدّی ، چيز می‌خوانم و چيز می‌نويسم ؛ و در اداره‌ی ِ مغازه هم به همسرم كمك می‌كنم . ثانياً ، مسبّب ِ ترياك‌شيره كشيدن ِ من ، همين جمهوری ِ نكبات ِ الهی ِ شما تفاله‌هاست ...

3 . القول : اگر فرصتی دست دهد ، راجع به نشئه‌ی ِ كريستال ، و تفاوت ِ آن با ترياك‌شيره ، در حدّ ِ تجربه‌ی ِ محدود ِ خود ، چند كلمه‌ای خواهم نوشت ...

?
پابرگ‌ها :
[1] نسخه‌بدل : حرام نشمارم .
[2] بدل يا تصحيح : كسی به حيطه‌ی ِ حولیّ ِ وی نهان كرده .
[3] بدل : ... نمود ناچارم .
[4] نخست ، مصرع به اين صورت بود : « چنان بلند ، كه گُند ِ فرشته بفشارم ! » - حين ِ پاك‌نويس ، وجه ِ متن به ذهن‌‌ام آمد ؛ و به نظرم می‌رسد كه در رعايت ِ تناسب ِ اجزاء برتری دارد ...


Ê

تو بزن تازيانه‌ات !

من شُرب ِ خمر می‌كنم و ، افتخار هم
يعنی عرق‌خورم من و ، بی‌بند‌وبار هم
اذعان همی‌كنم كه به دين ِ تو كافرم
كفرم پديد نيست ؟ - دهم پس شعار هم !
ريدم به كلّه‌ی ِ پدر ِ جاكش ِ خدات
پروردگار ِ جاكش و ، گُه‌كردگار هم
كز بهر ِ چه‌م چپاند بدين نُه‌خلای ِ ژرف
ناچار و ، بر سرم شده دين‌اش هوار هم
دين ِ گُهی كه ان بگريزد ز گند ِ آن
تو بر سرت نهاده ، كنی افتخار هم !
نامردمی و غارت و پفيوزی و دغل
داری و ، می‌كنی همه را احتكار هم
صادر همی‌كنی ، كه جهانی به گُه كشی
وز بعد ِ خود ، ز خود ، بنهی يادگار هم

ای ان ، تو چيستی كه به من امر می‌كنی ؟
من‌بنده را خرد بُوَد و ، اختيار هم
آن‌سان كه پی به گند ِ وجود ِ تو برده‌ام
پی می‌برم ، كه پوچی و بی‌اعتبار هم
دعویّ ِ قدس داری و ، قدس‌ات به شكل ِ كون
كيری كنم حواله و ، با آن مُنار هم

كار ِ تو كشتن است ؛ بيا زودتر بكش
تا وارهم ز نكبت ِ اين انتظار هم
كفر ِ مرا محاربه دانی ؛ همين بُوَد
گاهی پياده جنگم و ، گاهی سوار هم
تا خشتك ِ خدای ِ تو از بُن برآورم
بر خويش ديده‌ام همه‌گون مرگ و ، دار هم

هان ! شيخكا ! گُها ! تو بزن تازيانه‌ات
من شُرب ِ خمر می‌كنم و ، افتخار هم !

860921

œ
JPG_f-Badr / JPG_Text


Ê

خاك‌جا

آه !
بر اين گوی ِ سبز ِ بی‌نشان ،
- كو خانه‌ی ِ من ؟
لانه و كاشانه‌ی ِ من ؟
آه !

در كدامين گور خواهم خفت ؛
در كدامين گوشه از اين خاكدان ِ سبز ؟

گر بَدَستی جای پيدا كردی ای

هم‌بی‌وطن

- آواره در غربت !
- بيگانه در مأوا !
...
آف بگذار و ،

خبر كن ؛

من نمی‌خواهم درين غربت‌سرا
بی خاك‌جا باشم !

860911

œ
1 ، 2

Ê