دين و زندگی

تا گرفته مُلک زاهريمن قوام
زندگی چه‌بْوَد ؟ ظلام اندر ظلام
هفت اگر مانَد ، وگر خود هفت‌صد
مسلم از هستی نيابد هيچ کام
شادمانی از ميان بربسته رخت
رقص و آوای ِ طرب ، گشته حرام
بيهُده ، ماهی دو ، باشدمان عزا
بر شهيد ِ سيّد ِ آل ِ کرام
کيست امّا اين شهيد ِ زنده‌کُش
بهر ِ ما ايرانيان ؟ اُمُّ الخِصام
يک‌طرف ، کشته حسين ِ تشنه‌لب
مُلجم آن‌سو کرده خلوت با قُطام !
ربط ِ آن با ما چه باشد ؟ هيچ ؛ هيچ
نکبتی می‌بارد ، از خونين غَمام
زندگانی ، مرگ‌زاری بيش نيست
زير ِ سايه‌یْ قدسی ِ اين بی‌لگام

نقل‌واری دارم از انديشمند
درخور ِ يک‌عمر فکر است اين کلام :
می‌رويم اندر سرای ِ آخرت
جای ِ دنيا آمدن , از بطن ِ مام !

تا بُوَد اين دين ، نباشد زندگی
دين بهل ، گر زندگی خواهی ؛ تمام !!

05 12 86

œ
JPG
$
GIF


Ê

جادوی ِ شوم ِ قرن

( قصيده‌ی ِ کوتاه )

دين و حکومتی که به مرگ است پايدار
بر جوی ِ خون ِ خيل ِ بشر گشته استوار
نوع ِ شعار ِ آن , نه به‌جز : مرگ بر فُلان !
دستور ِ کار ِ آن , نه به‌جز قتل ِ بی‌شمار
از لحظه‌ی ِ نخست که اين دين گرفته پای
اين بوده قصد و شيوه و مطلوب و افتخار
نفرين کند به سوره‌ی ِ مکّی , ز ضعف ِ خويش
واندر مدينه تيغ کشد بی‌دريغ‌وار
نفرين نه لفظ ِ محض بُوَد ؛ ميل ِ سرکش است
ليکن ز ضعف گشته حوالت به کردگار !
زين‌گونه دين , که تشنه به خون ِ بشر بُوَد
صلح و وفاق و عشق , چه داريد انتظار ؟!

بوديم چارده سده بيچارگان ِ دين
مشتی اسير ِ خسته و آشفته و نزار
ليکن هنوزمان نفسی بود از قديم
ايران هنوز زنده و , ما نيز برقرار
وز پهلوی , سلاله‌ی ِ کورش , حيات ِ نو
در ما دميد و , آب در آمد به جويبار
فصل ِ خزان ِ هستی ِ ما ناپديد گشت
وز اين دو شهريار , وطن شد چو نوبهار

بی‌پشم‌و‌پيله گشته بُد اين ديو ِ خون‌چکان
چون سايه‌ی ِ مترسک ِ جاليز و کشتزار
ناگاه , جان ِ تازه گرفت و , به‌پای‌خاست
جادوی ِ شوم ِ قرن , هيولای ِ نابه‌کار

گويی دوباره شخص ِ محمّد ظهور کرد
وز نو سياه گشت سراپای ِ روزگار !

21 – 861120

œ
JPG
$
GIF


Ê

عزاي ِ ملّي

تا آمد اين خميني ِ مردْ اوبار [1]
ويرانه گشت کشور ِ ما ، ناچار
آری ، بنای ِ مُلک بُوَد مردم
چون مرده گشت ، چيست بنا ؟ آوار
بوديم مردمی همه سرزنده
بهروز و شاد و پيش‌رو و بيدار
کامل نه ؛ ليک ، مقصد ِ ما اِکمال
واندر سلوک ِ پيش‌روی ، رهوار
بود از متاع ِ کهنه‌قرون با ما
پندارهای ِ شوم ِ خردْ پيکار
کآمد برون ز مقعد ِ اهريمن
ناگاه اين تفاله‌ی ِ مردم‌خوار
دين شد بلای ِ هستی ِ ما مردم
شد روزمان ز روز بَتَر ، صدبار
بيچاره و زبون و غمين مانديم
غرق ِ تباهی و سفه و ادبار
آدم‌کشی و کين و تجاوز ، گشت
آيين ِ ما و ، آينه‌ی ِ کردار
يک روز افتخار ِ جهان بوديم
دارد کنون ز ما همه گيتی عار

تُف کن به روی ِ بيست‌و‌دوی ِ بهمن
وآن را عزای ِ ملّی ِ ما انگار !

19 11 86

œ
JPG
$
1 / 2

?

پابرگ‌ها :

[1] مردْ اوبار – [ ترکيب ِ " مرد " + " اوبار " ؛ از مصدر ِ اوباردن = فروبلعيدن . و اين از زمره‌ی ِ افعال ِ اهريمنی است ؛ به جای ِ " خوردن " که فعل ِ معمول ِ انسانی – اهورايی است ] = مردم‌خوار ، بلعنده‌ی ِ انسان .
در اين ترکيب ، " مرد " به معنای ِ کهن ِ خود به‌کار رفته = انسان .


Ê