ما که جان‌به‌لب شديم ارباب‌جان !

ارباب‌جان به سلامت بوده باشند .
حال ِ اين رعيّت ِ مفلوک را جويا باشيد ، شکر ِ حضرت ِ شما ، نيمچه‌نفسی می‌آيد ؛ اگر اين جک‌و‌جونورها جلوش را سد نزنند که با آن چرخه‌ی ِ خستکی راه بيندازند و مغز ِ گه ِ رعيّت را غنی کنند ، ارباب‌جان .
خيلی وقت می‌شود که خدمت‌تان عرض ِ سلامی نداشته‌ام ارباب . بی‌رودرواسی و دهاتی‌وارش را بخواهيد ، از دست ِ شما عصبانی بودم ارباب‌جان . سه‌سال و خورده‌ای می‌شود ما را اينجا کارانده‌ايد ، همين‌جور مثل ِ مترسک ِ سر ِ جاليز هی باد می‌خوريم و دور از جان ، خون می‌رينيم از ترس . شما بهتر می‌دانيد که پشمی به کلاه‌مان نيست و از اين فلان‌فلان‌شده‌ها هم هر کاری برمی‌آيد ارباب‌جان .
نمی‌دانم از چی چشم می‌زنيد که نمی‌زنيد کون ِ اين جک‌و‌جونورها را پاره کنيد ارباب . همان چند‌سال ِ پيش که به بچّه‌ی ِ بدذات ِ کبلايی‌تکريت غضب کرديد ، می‌گفتيم حکماً برای ِ گوشمالی ِ اين قرمساق‌ها هم قدم رنجه می‌کنيد ارباب . توی ِ ميدانچه‌ی ِ ده ، خيلی منتظرتان مانديم . اين فقير ِ حقير ، يک قصيده هم برای‌تان کارسازی کرده بود که ورود ِ شما را به اين دهکوره خوش‌آمد بگويد ارباب‌جان . امّا انگار‌نه‌انگار که ما فقير‌بيچاره‌ها هم رعيّت ِ شماييم . چنان سرتان به عراق ِ سفلی و عليا گرم شد که پاک ما را از ياد برديد ارباب‌جان !
حالا هم هی کلاغ‌ها خبر می‌آورند که چی می‌دانم چار ناو ِ جنگی – که ما نمی‌فهميم چيست ارباب‌جان - توی ِ خليج قطار کرده‌ايد ، که روی‌شان هَزار طيّاره جا می‌گيرد . ما که مات مانده‌ايم ارباب . آخر اين يک‌مشت جک‌و‌جونور که قابل ِ اين حرف‌ها نيستند ارباب‌جان . اين‌ها را ما می‌شناسيم . به ولای ِ خودتان ، هنوز پا نگذاشته‌ايد ، اين‌ها آيه‌ی ِ غيبت ِ کبری و هجرت ِ بالجّبر می‌خوانند . همين‌قدر که شما اعلام کنيد که تيز کرده‌ايد و داريد می‌آييد ، اين‌ها هوا می‌کنند ارباب . قارت‌و‌قورت‌شان فقط برای ِ ما يک‌مشت دهاتی ِ بيچاره است .

حالا غرض از اين کاغذ اين حرف‌ها نبود ارباب‌جان . اين بيچاره‌ها ، هم‌دهی‌ها را می‌گويم ، يک عرض ِ کوچکی دارند ارباب . همه يک‌صدا از خدمت‌تان تقاضا می‌کنند که بيش از اين شف‌شف مفرماييد ارباب‌جان . ما که جان‌به‌لب شديم بس‌که گفتيد می‌کنيم و نکرديد ؛ بس‌که می‌گوييد می‌آييم و نمی‌آييد .

و امّا ، حالا که از اين دهاتی‌ها کسی اين دور و ور نيست ، خود ِ اين حقير هم يک عرض ِ کوچکی داشتم ارباب‌جان : به جان ِ هر کی دوست داريد ، وقتی آمديد يک کدخدای ِ خوب هم برای‌مان بياوريد ، ارباب . مبادا به حرف ِ اين يک‌مشت دهاتی گوش کنيد ارباب‌جان . اين‌ها همه‌شان کبّاده‌ی ِ کدخدايی می‌کشند . حتّی آن بچّه‌ی ِ ريغونه‌ای که مف‌اش جای ِ ناف‌اش رسيده و خشتک‌اش زمين شخم می‌زند که بلکم گنجی چيزی به‌تورش‌بخورد ، او هم به خيال ِ خودش ، صد کدخدا را می‌برد لب ِ جوب .
مبادا گوش‌تان به اين حرف‌ها باشد ارباب . اين‌ها حرف خيلی می‌زنند . بايد همين اوّل قرار‌مدار بسپاريد که بعد – مثل ِ رعيّت‌های ِ عراق ِ سفلی و عليا - زيرش نزنند که اين شما بوديد که نجات‌شان داديد .
من خودم هم از همين دهاتی‌هايم ؛ امّا همين‌قدر فهميدگی به‌هم‌رسانده‌ام که می‌فهمم يک دهاتی بيش نيستم ، و بايد چند‌سالی تحت ِ مراقبت و آموزش باشم تا درست‌و‌حسابی آدم شوم . امّا اين ديگران ، خودشان را از شما هم شهری‌تر می‌دانند ارباب . هزار‌و‌چارصد سال است گُه ِ آخوند قل می‌دهند ، امّا ادّعاهای‌شان کون ِ هَفتده آسمان را سولاخ کرده است .
از ما گفتن بود ارباب .
...
جز دوری ِ شما ملالی نيست ، که آن‌هم اميدوارم به‌زودی ِ‌زود تشريف‌فرما شويد و خاک ِ اين دهکوره فرش ِ قدوم ِ شما باشد ارباب‌جان .

------------------------------يک رعيّت ِ چشم‌به‌راه