دو سوکْ‌مويه

کاش می‌ترکيد بغض‌ام، کاش می‌ترکيد
...

از بيابانِ طبس
اين‌جا
پاره‌ای، ای‌کاش
تنگنایِ سينه‌ام را بال و پر می‌داد
چشمه‌سارِ خشکِ اشک‌ام، باز می‌جوشيد

کاش می‌ترکيد بغض‌ام
کاش می‌ترکيد...


}

ای رفته و، با تو مهربانی مرده
دل، غمکده گشته؛ شادمانی مرده
برخيز و ببين، من‌ام درين ماتمِ سخت
در هر نفسی، به زندگانی، مرده!

آذر 1390؛ و شنبه، 10 دی، 31 دسامبر 2011

PDF