کفرِ درون

اين ما، که به‌دعوی، ز فلک نيز سريم
از بهرِ چه هر روز، ز پيشين، بَتَريم
تو، در وطن آواره و، دل‌مرده و، ما
در غربت، ازين‌سان، دُژَم و دربه‌دريم

تا چند ازين ريده‌یِ اهريمنِ زشت
با خونِ جگر، تخمِ هدر بايد کِشت؟
اين گندِ هزاروچارصد‌ساله، بِهِل
زين بيش، بر اين دوکِ تَبَه، نتْوان رِشت!

گيرم که نخوانده‌ای تو قرآنِ مبين
زی دُنبه نگر يک ره و، انصاف ببين
جز نکبت و فقر و درد و بيماری و مرگ
بوده‌ست نصيبِ‌مان، ازين نکبتِ دين؟

زين تشنه‌به‌خون، چو زخمِ چرکين، تا کی
گنداکِ بلا و فتنه و کين، تا کی
با چشمه‌یِ جوشنده‌یِ هردم ز درون
آلوده‌یِ صد خلا خلا دين، تا کی؟

برخيز و، کمِ خلایِ اين خستر گير
وين سوختهْ‌هستی، همه خاکستر گير
ياری طلب از کفرِ درون، گبرِ کهن
از مرگ برآی و، زندگی از سر گير!

سه‌شنبه و چهارشنبه، 13 و 14 در‌ماه، 3 و 4 ژانويه 2012

پی‌دی‌اف:
http://mehdisohrabi.files.wordpress.com/2012/01/kofre_daroon.pdf