به چه زبانی بايد از اين حضرات بزرگواران متخصّص روضه‌خوانی در دوگاه و سه‌گاه و هرچنگاه، عاجزانه درخواست نمود که:
ببه‌م، همين‌اندازه که کلّی زحمات کشيدين و شعر کهن رو دم‌به‌دم به گند روضه و نوحه زدين، کفايت می‌کنه؛ برا هفت نسل ديگه‌مون بسنده‌ست! لطف کنين دور اين يکی‌رو (آره، اين يه‌کيرو!) خط بکشين!
اين يه چيز ديگه‌ست؛ کلّاً به درد شما نمی‌خوره، ببه‌م!
...
واقعاً هنر می‌خواد آدم بتونه شعر نازک و دلربا و سمفونی‌واری مثل «لحظه‌ی ديدار» رو، به اين‌جور عرّوگوزای -تازه: بزمیِ- ماقبل تاريخی بدل بنمايه!!!
شد آن كه اهل ِ نظر بر كناره میرفتند
هزار گونه سخن در دهان و لب خاموش
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen