قطره، گوهر، می

تاک را سيراب کن، ای ابر نيسان، زينهار
قطره تا می می‌تواند شد، چرا گوهر شود!

از دانش مشهدی؛ شاعر دوره‌ی صفوی-گورکانی.
بنا به نوشته‌ی تذکره‌ها، شاعر برای اين بيت (که به‌راستی شاهکار بی‌مانندی‌ست؛ و خود به کتابی -بل به صد کتاب- می‌ارزد) لک‌روپيه از شاه‌زاده-عارف گورکانی، حضرت داراشکوه، دريافت نموده است...

::::::
برای توضيحات بيش‌تر درباره‌ی اين بيت، و ضبط نادرست آن در اکثر منابع، بنگريد به يادداشت فقير:
http://fardayerowshan.blogspot.com/2007/11/blog-post_09.html