بند ِ نهان

( فخريّه )
برای ِ چهل‌و‌هفت‌سالگی‌ام [1]

به پندار ِ ظاهر ، اگرچند پيرم
به انگار ِ باطن ، جوانی دليرم
اگرچه چل‌و‌هفت بر من گذشته
نگر ! بر تن ِ خويش ، سالار و ميرم
بديهی است ، کم گشته توش ِ جوانی
گذشت ِ زمان را به خود می‌پذيرم
ولی از جوانی‌م آن‌قدر مانده
که لرزه برافتد به ديو ، از نفيرم
به ميدان ِ تن ، گرچه گردون بتازد
به ناورد ِ جان ، چيره بر چرخ ِ پيرم
مرا با چه سنجيده‌ای ؟ راست نايد
ترازو دگر کن ؛ زَرَم ، نی زريرم
نی‌ام چون جوان ِ دو دَهْ سال ؛ آری
خميری ورآمد ، نه مُشتی فطيرم
نه بيکار بوده‌ستم اين سال‌ها ، من
قليل‌ام به نوعی ؛ به نوعی کثيرم
به جای ِ همه آنچه از دست رفته
بسی کسب ِ دانش نموده ضميرم
چو بر باره‌ی ِ شعر ، مهميز مالم
بر ِ شهسواران ِ معنی ، اميرم
تکاور هيونی‌ست طبع‌ام ، که با وی
ز جرّ و جَبَل ، گُم نگردد مسيرم
به انواع ِ نظم ِ دری ، درّ و گوهر
برآيد ز دريای ِ طبع ِ خطيرم

بدين‌گونه ، گر در پی ِ جاه بودم
نَبُد فقر چاهی که در وی بميرم
توانستمی خويش‌کام آن‌‌چنان زيست
که فردوس غبطه خورَد بر سعيرم
وليکن ، مرا بود بندی نهانی
که تا هست جان ، زو همی ناگزيرم
سُوَيدای ِ عشق ِ وطن ، مام ِ ميهن
کزو يکسر آشفته‌ی ِ دار و گيرم
وطن ، خاک ِ پاکی ، که‌م از خويش زاده
چه‌سان مهرش اندر دل و جان نگيرم ؟!
به‌ناگاه ، اهريمن آمد ، بر او تاخت
ازآن‌لحظه ، من نيز زار و اسيرم
چو مام ِ وطن ، گشت پاکوب ِ ديوان
روا بود آيا ، که آرام گيرم ؟
ازين ضار ، ويرانگر ِ مام ِ ميهن
نگه بازگيرم ؛ که يعنی : ضريرم ؟!
به پيشانی ِ خود نهم مُهر ِ ديوان
نشان را ، که بس زيرک و تيز ويرم !
گليم ِ خود از آب بيرون کشانم
بگويم که ايران به‌تخم‌ام ، به‌ايرم !؟
نه جانا ! من آزاده‌جانی بزرگ‌ام
به‌صورت ، اگرچه حقيری فقيرم
نياسايم از جنگ ِ ديوان ، که اين کين
سرشته‌ست ايزد همی با خميرم
به‌همّت ، سرم درخور ِ دار گشته
نه زين ناتوان‌ياوگان ِ حقيرم
جوانی ، بدين آرمان برفشاندم
به پيری ، کنون ، مانده‌ی ِ ناگزيرم

چو عشق ِ وطن بر دل‌ام پادشا شد
سزد گر ببخشند تاج و سريرم !

مهدی سهرابی
9-7 بهمن ِ 1387

$
GIF

?

پابرگ :
[1]در اصل ، صرفاً يک تحريک باعث شد . دوستی – بی‌آن‌که من به صراحت خواسته باشم ؛ از روی ِ درک ِ وضعيّت ِ دردناکی که سال‌هاست با آن دچارم – از آشنايی خواسته بود که راجع به امکان ِ کار برای ِ من ، پرسشی داشته باشد . و مسئولان ِ مؤسّسه‌ی ِ پيشين ِ من ، پاسخ داده بودند که بالای ِ چهل سالگی ممکن نيست ! که يعنی من – مهدی سهرابی - پيرم !!
ابتدا ، اين را گفتم که به‌همراه ِ نامه‌ای ، برای ِ آن پيرخوانندگان‌ام بفرستم . امّا انگار بهانه‌ای بوده برای ِ به‌جُل‌جُل‌آمدن ِ طبع ِ شعر ِ کهن‌ام ! و همين برای ِ نابودمند بسنده‌ست !
و بعد ، فکر کردم بد نيست که آن را برای ِ تولّد ِ 47 سالگی‌ام ( 23 اسفند 87 ) بياورم ؛ که تلفن قطع بود و نشد !!