حماسة‌الاُخرَی ( II )

پس از چارده قرن ِ شوم و تباه
کنون کرد بتوان به گيتی نگاه

چه بوديم ما مردم و اين وطن ؟
يکی گور ِ جمعیّ و ، ما گورکن

از آن لحظه کاهريمن آمد فرود
به‌جز گول و کشتار هرگز نبود

تبه‌دين ِ شومی ، به‌مرگ‌استوار
ز نيکی و شادی بسی برکنار

نخستين که آوار شد بر عرب
به صد خون و کشتار و مرگ و تعب

ببرد از عرب ، گوهر ِ زندگی
به خوی ِ بد و زشت ِ تازندگی

عرب ، آن جوانمرد ِ صحرانشين
بمرد و ، برون جست ديو از کمين

نديديم زان‌پس به‌جز مرگ هيچ
به غارت برآمد نفير ِ بسيچ

فرو‌تاختند از چپ و راست ، ديو
به مرگ و قساوت ، به نيرنگ و ريو

جهان گشت ويرانه‌ای مرگ‌بار
همه تخم ِ اهريمن آمد به بار

...

------------------- اسفند‌ماه ِ 1385

?
قرار بوده ادامه‌ای باشد بر چکامه‌ی ِ « حماسة‌الاُخرَی » ؛ امّا به‌نظر‌می‌رسد که از آن حال و‌هوا دور شده ، و بايد آن را موردی جداگانه تلقّی کرد . خود ِ اين قطعه نيز ، مانند ِ آن‌يکی ، بريده و ابتر است . حال و حوصله‌ای برای ِ پرداختن نيست . به اندازه‌ای اوضاع‌احوال ِ زندگی‌مان به‌هم‌ريخته و دردآور شده ، که بعضی اوقات از خودم و اين تلاش ِ نت‌نويسی ، حال‌ام به‌هم‌می‌خورد . با اين انبوه ِ کارهايی که انجام ِ آن از من برمی‌آيد ( منظورم طرح‌هايی است که در پژوهش‌های ِ ادبی – فرهنگی ، در دست ِ کار دارم ) ، چرا بايد مثل ِ يک آدم ِ عصبی ، به موضوعاتی بپردازم که تنها يک حُسن ممکن است داشته باشد : چنگ و دندان نشان‌دادن به آخوند و اسلام !
امّا من - بر‌خلاف ِ آنچه ممکن است از نوشته‌هايم برآيد - ، هيچ کينه‌ای به آخوند و اسلام ندارم ( ضمن ِ اين‌که ، ناخن‌هايم را مرتّب می‌گيرم ؛ و دندانی هم به دهان‌ام نمانده ، الحمدلله ! می بينيد ؟ شکر ِ خدا هم می‌گويم ! ) . اين‌ها در‌حقيقت ، مدّت‌هاست که مرده‌اند . آنچه ديده می‌شود ، لاشه‌ی ِ پوسيده‌ای است ، که ما از هراس ، جرأت ِ هل‌دادن‌اش را نداريم . درست همان سليمان ِ مرده و عصای ِ موريانه‌خورده‌ی ِ اوست ، و اطاعت ِ همچنان برقرار ِ ديوان و آدميان ِ مرعوب ( البتّه دور از جان ِ سليمان ! منظور ، فقط تمثيل است ؛ وگرنه ، شاش ِ سليمان – حتّی همان سليمان ِ قصص‌الاسلاميّه – به هَزار آخوند و اسلام شرف دارد ! ) .