بي‌رنگ مي‌خواهم شدن ، ساقي بده پيمانه‌اي
زان مي كه هر پير ِ خرد ، گردد ازو ديوانه‌اي
از چشمه‌ي ِ چشم ِ پري ، چون آسمان ِ بي‌دري
مستانه چون لفظ ِ دري ، جانْ‌بخش چون افسانه‌اي
روشن چو راي ِ عاشقان ، جوشنده چون آب ِ روان
هم تلخ چون دور ِ زمان ، هم نعره‌ي ِ مستانه‌اي
ساقي به تنگ آمد دلم ، با خود به جنگ آمد دلم
يا باده‌ي ِ صافي‌م ده ، يا از جنون پروانه‌اي
آن‌سان كه زير ِ آسمان ، اندر بيابان‌هاي ِ جان
در زير ِ باران‌هاي ِ تو ، گردم زِ خود بيگانه‌اي
بالي برويد مر مرا ، تا بر پرم زين تنگ جا
وين عمر ِ باقي سر كنم ، در گوشه‌ي ِ بت‌خانه‌اي
با نعره‌ي ِ خاموش ِ خود ، از اين دل ِ افروخته
گرد ِ جهان گردم ، كه هان : بي‌خانه‌اي ، بي‌خانه‌اي
ساقي‌م افسون مي‌كند ، وز خويش بيرون مي‌كند
وانگه به نجوا گويدم : ديوانه هستي يا نه‌اي ؟
آري فداي ِ گيسوَت ، اي بوي ِ تو عِطر ِ جنون
ديوانه‌ام ، ديوانه‌ام ، آن‌هم چه سان ديوانه‌اي
خواهم كه فريادي شوم ، از آتش ِ لعل ِ لبت
وين خامُش ِ تاريك را ، افروزش ِ جانانه‌اي
برخيز و آتش زن به من ، از باده‌ات ، از بوسه‌ات
ساقيّ ِ آتشناك ِ من ، پر كن زِ مي پيمانه‌اي !
5 شهريور 75
( بيت ِ اوّل : اسفند 71 )
JPG
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen