عزاي ِ ملّي

تا آمد اين خميني ِ مردْ اوبار [1]
ويرانه گشت کشور ِ ما ، ناچار
آری ، بنای ِ مُلک بُوَد مردم
چون مرده گشت ، چيست بنا ؟ آوار
بوديم مردمی همه سرزنده
بهروز و شاد و پيش‌رو و بيدار
کامل نه ؛ ليک ، مقصد ِ ما اِکمال
واندر سلوک ِ پيش‌روی ، رهوار
بود از متاع ِ کهنه‌قرون با ما
پندارهای ِ شوم ِ خردْ پيکار
کآمد برون ز مقعد ِ اهريمن
ناگاه اين تفاله‌ی ِ مردم‌خوار
دين شد بلای ِ هستی ِ ما مردم
شد روزمان ز روز بَتَر ، صدبار
بيچاره و زبون و غمين مانديم
غرق ِ تباهی و سفه و ادبار
آدم‌کشی و کين و تجاوز ، گشت
آيين ِ ما و ، آينه‌ی ِ کردار
يک روز افتخار ِ جهان بوديم
دارد کنون ز ما همه گيتی عار

تُف کن به روی ِ بيست‌و‌دوی ِ بهمن
وآن را عزای ِ ملّی ِ ما انگار !

19 11 86

œ
JPG
$
1 / 2

?

پابرگ‌ها :

[1] مردْ اوبار – [ ترکيب ِ " مرد " + " اوبار " ؛ از مصدر ِ اوباردن = فروبلعيدن . و اين از زمره‌ی ِ افعال ِ اهريمنی است ؛ به جای ِ " خوردن " که فعل ِ معمول ِ انسانی – اهورايی است ] = مردم‌خوار ، بلعنده‌ی ِ انسان .
در اين ترکيب ، " مرد " به معنای ِ کهن ِ خود به‌کار رفته = انسان .


Ê