کردگار ِ خويش

پيشکش به آريابرزن ِ زاگرسی

از ياد برده‌ايم چرا روزگار ِ خويش
آن اوج ِ عزّت و شرف و افتخار ِ خويش ؟
آن روزهای ِ روشن ِ پيروزمند ِ پاک
بگذشت و ، مانده‌ايم به شب‌های ِ تار ِ خويش
برخی به گِرد ِ گيتی ، آوارگان شديم
جمعی غريب مانده همی در ديار ِ خويش
هرگز بدين نمط به زبونی نيوفتد
قومی که خويش گشته بُوَد کردگار ِ خويش
تا کی به خويش نسبت ِ بيگانگی دهيم ؟
تا کی به کام ِ خصم ببينيم يار ِ خويش ؟
----------« کاری که با خداست ، ميسّر نمی‌شود
----------ما خود خدا شويم و ، برآريم کار ِ خويش ! » Y

3 تير 86

$
[Y] اين بيت را – که متأسّفانه نمی‌دانم از کيست – نخستين بار در اين نوشته‌ی ِ دوست ِ عزيز آريا ديده‌ام . ( بی‌نياز از گفتن است که قطعه‌ی ِ حاضر [ که می‌توان آن را « قصيده‌ی ِ کوتاه » يا « غزل واره » دانست ] به اقتفا ، و در استقبال ِ همين بيت ِ جانانه ، گفته شده است . )
بيت ِ بسيار زيبا و عميقی است ؛ اگرچه ، به نظر ِ من ، چيزی از جنس ِ تناقض در آن هست ! و ناچاريم که « خدا » ی ِ آن را به دو گونه در نظر بگيريم : در مصرع ِ نخست ، همان است که می‌شناسيم ، و در اسلام به آن " الله " می‌گويند ؛ و در مصرع ِ دوّم ، به وجه ِ مفهومی ِ « کردگار » آمده ؛ و مقصود از آن ، خود ِ انسان است ...