مرض نزدِ ايرانيان است و بس!

نگاهی به: ياوه‌سازی و انتسابِ آن به شاعران و نويسندگانِ بزرگ

هم‌نوا با «شهربراز»

نخست اين نوشته‌یِ شهربراز را -درباره‌یِ شعرِ جعلی منتسب به سهراب سپهری!- بخوانيد:

درسی از سهراب سپهری؟!

http://shahrbaraz.blogspot.com/2013/12/blog-post_7.html

?

گُمان نمی‌کنم که در همه‌یِ ادوارِ کهن که نشرِ سخن تنها به‌مددِ افواه، و سپس‌ترک با بازنويسیِ دستیِ کتب (به‌گونه‌یِ محدود، و ابداً غيرِ قابلِ قياس با حتّی نشرِ چاپیِ گوتنبرگی، تا چه رسد به نشرِ الکترونيکی-نتی-پرينتیِ جديد) انجام می‌شده نيز، ده‌يکِ انتساب‌هایِ دروغينی را که امروزه در هر سال واقع می‌شود، داشته بوده باشيم!

حالا اگر اين جماعتِ «چُپاندرانيّه» به‌عهدِ قديم می‌بزيستندی و به‌جوفِ کاتبان بُر همی خورده بودندی، آن‌گاه چه‌اندازه جفنگيّات و اشعارالالکيّه به دفاتر و دواوينِ شعرا دربيفزوده‌کرده بودندی، خدای نيز نمی‌داند!

به‌راستی که: دست‌بريزاد!