تا ناکجای ِ حُقنه !

مانند ِ همه‌ی ِ آدميان ، پدر ِ يکی از دوستان ِ قديم ِ من هم ، چند روز پيش ، از اين سرای ِ باقی به سرای ِ فانی ِ فنا شتافت ( يا درست و راست بگويم : شتابانده شد . ) . فردا – آدينه ، 6 بهمن – بايد بروم مجلسی که گرفته‌اند ( اين دوست ِ من ، که چند سالی است او را نديده‌ام ، دو سه چند سالی هست که اينجا در مشهد زندگی می‌کند . ) . همسرم گفت چند برگ کاغذ ِ تسليت لازم است ( تا به حال از اين امور نداشته‌ايم . اين اوّلين بار است . ) . با هم رفتيم تايپ و تکثيری ِ محلّه ؛ نمونه‌ها را که ديدم ، گفتم باشد خودم چار خطّی بنويسم .
...
چار خطّ ِ نوشته را بردم که تايپ کند ( درايو ِ فلاپی‌ام کار نمی‌کند . حکماً ويروس است که از پس‌اش برنمی‌آيم ! ) . يک بار ِ ديگر متن‌های ِ آماده را ديدم ؛ همه معتقدانه بود و به درد ِ من نمی‌خورد . نوشتگک را دادم ، جوان ِ صاحب‌مغازه نگاهی کرد و خواند ( و روی ِ بيت [1] مکثی کرد ، و ) گفت : متن خيلی کوتاه است . گفتم : کاغذ را نصف کنيد . گفت ( با نگاه ِ مشهور ِ عاقل اندر پدر جدّ ِ سفيه ) : نمی‌شه . و افزود : اجازه بدين من يکی از متن‌ها رو بخونم ؛ و يکی را خواند . فرق ِ چندانی از لحاظ ِ تعداد ِ کلمات نداشت . گفتم : نمی‌شه چار سطر از بالا فاصله بدين ؟ گفت : چرا ؛ می‌شه ...
بعد نمونه‌کاغذها را آورد . ای وای ، چه می‌بينم : « هو‌الباقی » و از اين جور بک‌گراندها داشت . گفتم : کاغذی ندارين که اينا رو نداشته باشه ؛ آخه من به اين چيزا اعتقاد ندارم ...
اينجا ، مرد ِ جوان ، و دختری که پشت ِ کامپيوتر نشسته بود ، با نگاه‌های ِ عجيب مرا ورانداز کردند . انگار به عمرشان نديده بودند کسی به جفنگ بی‌اعتقاد باشد !
به‌هر‌حال ، و از ناچاری ، يکی را که بالايش « بازگشت ِ همه به سوی ِ اوست » داشت ، انتخاب کردم ؛ و زدم بيرون که يک‌ربع ِ بعد بروم بگيرم .
~
کسانی که خارج از اين خاکسترستان زندگی می‌کنند ، بدانند و آگاه بوده باشند که اهريمن ِ الهی با تمام ِ توان ِ خود ، و از هر سولاخ‌سمبه‌ای که فکرش را هم نکرده باشيد ، مزخرفات حقنه می‌کند . تصوّر ِ تقريباً عمومی بر اين است که ملّت ِ ايران می‌تواند به‌مرور خود را از اين آوار ِ الهی خلاص کند . خدمتتان عارضم که : خوابی است ، ديده‌ايد ؛ لکن مع‌الاسف خير نيست ؛ خواب است و احلام کاذبه !!
}
درکی که مرا به تحرّک وامی‌دارد ، به من می‌گويد : برای ِ نابودی ِ اهريمن و آزادی ِ وطن‌مان ايران ، هيچ راه و وسيله و واسطه و ياری و فرصتی را نبايد از دست داد . کسانی که چار‌سطری اوستا و متون ِ پهلوی ِ پيوسته به آن را خوانده‌اند می‌دانند که اهريمن کارکرد ِ « جوندگی » و « اوبارش » [2] دارد . مردمان ، و همه‌ی ِ چيزهای ِ نيک ِ مزداآفريده را می‌جود ...
مخالفت‌ورزی با حرکت ِ هم‌سوی ِ ايالات ِ متّحده‌ی ِ امريکا در دفع ِ محور ِ شرارت ، چيزی نيست جز نشناختن ِ وضعيّت ِ هولناک ِ کنونی ؛ و ساده و ناتوان فرض‌کردن ِ اهريمن . توان ِ اهريمن در معارضه‌ی ِ رو در رو نيست . توان ِ او ، در « از درون و برون خورندگی » و « ارهاب » ِ اوست .
يک نگاه به برنامه‌های ِ کاملاً دقيق و حساب‌شده‌ی ِ کتب و موادّ ِ درسی ِ نونهالان ِ ايرانی ، نشان می‌دهد که الله تا کجا دقيق عمل می‌کند . مغز ِ کودکان را ، تا دير نشده ، می‌جود .
بگذريم . اين فريادها به جايی نمی‌رسد . بزرگ‌ترين عامل ِ « رگ ِ گردن ورخيزاندن » ِ ما ايرانيان ، همين تصوّر ِ پوچ و مسخره‌ای است که در آن ما « شيرگيران ِ عرصه‌ی ِ ناوردهای ِ هول » پنداشته می‌شويم ، و الله = اهريمن : ازين آخوندکی ورّاج و پوشالی !
آخوند / اسلام از پوشال هم پوشالی‌تر است ؛ امّا ساز و کار ِ اهريمن هيچ ربطی به زور ِ بازو نداشته و ندارد . او با « رذالت ِ قدسی » پيش می‌برد , و تا « ناکجای ِ حُقنه » !


"
-------------------پنج‌شنبه ، 5 بهمن‌ماه 1385

?
پابرگ :
[1] از فردوسی :
-------------------جهان را چنين است ساز و نهاد
-------------------که جز مرگ را کس ز مادر نزاد

[2] اوبارش [ از : اوباريدن ]= بلعيدن . از افعال ِ اهريمنی است . در اوستايی و پهلوی ( شايد هم فقط در پهلوی باشد ) ، برای ِ برخی از افعال ، وجوه ِ دوگانه داريم : اهورايی ، و اهريمنی .