چگونه می‌توان به «حملاتِ شيميايی»
پايان داد؟
با درنگ بر چند نکته‌یِ ساده، می‌توان
به‌روشنی پی برد که "عاملِ اجرا" در هريک از اين حملات، کسی نيست جز
مديرِ آن مدرسه.
نکات:
1- بی‌نياز از دليل، "مدير"
هر مدرسه، مسئولِ امنيّتِ مدرسه است.
2- تا کنون حتّی يک مديرِ مدرسه
شيميايی نشده!
3- مديرانِ مدرسه‌ها، همگی از ميانِ
نيروهایِ کاملاً سرسپرده‌یِ نظام انتخاب می‌شوند؛ نيروهايی که هيچ تفاوتی با يک
پاسدار ندارند.
کسانی که پندارِ ديگری دارند، بهتر است
يک‌بارِ ديگر پرس‌وجويی داشته باشند!
4- ورودِ عنصرِ خارجی به مدرسه، حتّی
مدرسه‌یِ پسرانه نيز، امری است کاملاً محال، تا چه رسد به مدرسه‌یِ دخترانه.
بعد از پايان‌يافتنِ «حيطه‌یِ زمانیِ
ورودِ کارکنان و دانش‌آموزان به مدرسه» درِ مدرسه توسّطِ مسئولِ اين کار (فرّاش،
خدمت‌گزار، بابایِ مدرسه) بسته می‌شود، و از بيرون قابلِ بازشدن نيست. اين وضع، تا
پايانِ ساعتِ مدرسه برقرار است.
چنانچه آموزگار يا دانش‌آموزی پس از
پايانِ اين حيطه‌یِ زمانی بيايد، بايد زنگ بزند تا در برای‌اش باز شود (و دوباره
بسته!).
پدر يا مادر نيز اگر کاری با مدرسه
داشته باشند، بايد زنگ بزنند و خود را معرفی کنند...
5- ديوارهایِ بلند مدرسه‌ها، به‌ويژه
مدرسه‌هایِ دخترانه!
6- دانش‌آموزان، مدير و ناظم و دفتردار
و همه‌یِ آموزگاران را يک‌به‌يک می‌شناسند؛ و حضورِ هر غريبه‌ای، کنجکاویِ ايشان
را برمی‌انگيزد.
تاکنون حتّی يک گزارش هم نداشته‌ايم که
در آن دانش‌آموزان از ديده‌شدن غريبه‌ای در مدرسه‌یِ موردِ حمله، گفته باشند.
::::
با توجّه به تمامیِ اين نکات، شخصِ
مجریِ حمله، نمی‌تواند کسی جز «مديرِ مدرسه» باشد.
ماجرا به‌سادگی چنين پيش می‌رود:
ابزارِ شيميايی قبلاً به مديرِ (يعنی
همان شبهِ پاسدارِ آموزش‌ديده) تحويل داده می‌شود؛ همراه با تعيينِ زمان و مکانِ
دقيقِ اجرا.
:::
اگر بتوان سرِ چند تن از اين مديران را ختنه کرد، کلکِ ماجرا کنده است!!
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen