گورستان

و پس‌آنگاه اهريمن ِ همه‌تن‌مرگ بيامد
و ايران ِ اهوراآفريده
گورستانی شد ، به پهنای ِ ديو
به درازای ِ هيولا
به ضخامت ِ مرگ .


اهريمن ِ همه‌تن‌مرگ را کسی نيافريد
نطفه‌ای بود ، شرارت ؛
نهفته در پليدی ِ مطلق .


پوشيده و پنهان از کمين‌گاه برآمد
فريبناک
به جستجوی ِ منافذ ِ ضعف ِ آدميان
تا پنجه‌های ِ خون‌ريزش را در آن استوار سازد .


...
پيام ِ غارتی
به الگوی ِ پاداش ِ اُخروی ؛
و اشاره‌ی ِ « عليکم بسواد الأعظم » .



?
----------------------------27 مهرماه ِ 1385 ( طبس ِ گيلکی )

q
img

$
( پس‌نگاره ) يادآوری :
1. « همه‌تن‌مرگ » صفت ِ اهريمن است در اوستا .
2. درباره‌ی ِ « نقش ِ آيات ِ بهشت ، در ايجاد روحيّه‌ی ِ تجاوز و غارت در مسلمين » بنگريد به اين نوشته .
3. « عليکم بسواد الأعظم » حديث ِ نبوی است . در يک متن ِ اخلاق ِ عرفانی از نيمه‌ی ِ نخست ِ سده‌ی ِ ششم هجری ، به نام ِ « مرتع‌الصّالحين و زاد‌السّالکين » تأليف ِ محمّد اوزجندی ، ديده‌ام ( رک : اين برگ‌های ِ پير ، ص 83 ) . مؤلّف ، اين حديث را به تأييد ِ اجتماعی‌بودن ِ انسان می‌آورد ؛ امّا من از آن چيز ِ ديگری می‌فهمم ! در فضای ِ زمانی – مکانی ِ مدينة‌النّبی ، کدام سواد ِ اعظمی وجود داشته که رسول‌الله مؤمنين را به روی‌آوردن ِ به آن ترغيب و تشويق نمايد ؟! و اصلاً ترغيب ِ پيروان به « روی‌آوردن به شهر ِ بزرگ » چه معنای ِ ديگری می‌تواند داشته باشد ، جز تشويق به غارت !؟
يادآوری کنم که اعراب به منطقه‌ی ِ جنوبی ِ بين‌النّهرين و بخش ِ غربی ِ اروند ( شطّ‌العرب ) ، « سواد » می‌گفته‌اند ؛ و گاه اين نام ، به‌طور ِ‌کلّی ، برای ِ منطقه‌ی ِ مذکور ، و بخش‌های ِ شمالی ِ ميانْ‌رودان ( بين‌النّهرين ) – که « جزيره » نيز گفته می‌شده – به کار می‌رفته است .
ضمناً ، من در اين‌گونه بحث‌ها و تأمّلات ، به صحّت و سُقم ِ حديث مشغول نمی‌شوم ، و آنچه را که با روح ِ قرآن و اسلام می‌خواند ، حديث ِ مسلّم می‌شمرم !

&
اين برگ‌های ِ پير ؛ مجموعه‌ی ِ بيست اثر ِ چاپ ناشده‌ی ِ فارسی از قلمرو ِ تصوّف . مقدّمه ، تصحيح و تعليقات : نجيب مايل هروی . نشر ِ نی . اوّل ، 1381 . ( از اين مجموعه ، دفتر ِ نخست نشر يافته . اين دفتر ، دربردارنده ِ سه متن ِ کهن است : مرتع‌الصّالحين و زاد‌السّالکين ، از محمّد اوزجندی ؛ مقاصدالسّالکين ، از محمّد جوينی ؛ و منهج‌الرِّشاد ، از زين‌الدّين خوافی . )