رستار

از چه به مرگ گم‌شدگان‌ايم
جان از خرد تهی، خرد از جان
بر ما، به‌چيرگی، شده آوار
اين جان‌ستانِ بی‌خردستان

هولِ مهيبِ نکبت و کشتار
کين‌توز کيشِ قدسیِ ارهاب
گنداکِ شومِ مکر و رذالت
صد لُجّه خونِ بی بُن و پاياب

ننگِ جهان و، دشمنِ انسان
ديو و ددی، وقيح و دريده
وَهمِ مجسّمِ خللِ مغز
کاهريمن‌اش به‌زور بريده

از مزبله، صلاح چه جويی؟
تا چند، شور می‌دهی اين گند؟
بايد اراده کرد و، تبر شد
وين شوم بُن، ز بيخ برافکند

وانگه، ازين مغاک برآمد
وز کفر، شادمانه سرافراخت
بررُست باز، از خردِ خويش
وز مهرِ جان، جهانِ نوی ساخت!

م. سهرابی
آدينه، 27 اَمرداد 1391؛ 17 آگوست 2012