( ميرزا علیاكبر صابر ) [1]
پای برهنه به بيابان رَوَم
نه ترسی از خار ِ مغيلان بُوَد .
سير ِ در و دشت و بيابان كنم ،
نه ترسی از غول ِ بيابان بُوَد .
گاه به دريا شده زورق‌نشين ،
نه ترسی از موج و ز طوفان بُوَد .
گاه ز دريا به‌كنار آمده ،
نه ترسی از وحشی ِ غرّان بُوَد .
گه چو شفق كوه‌نوردی كنم ،
نه ترسی از آتش افشان بُوَد .
سايه‌صفت ، گاه به بيشه رَوَم ،
نه ترسی از درنده‌حيوان بُوَد .
بار ِ دگر رو به نيستان نهم ،
نه ترسی از گلّه‌ی ِ شيران بُوَد .
گاه به قبرستان سازم مقرّ ،
نه ترسی از خور-خوره‌ترسان بُوَد .
گاه به ويرانه نمايم گذر ،
نه ترسی از جنّ و نه از جان بُوَد .
مختصر ، اندر كره‌ی ِ ارض نه
وحشتی از مختلف الوان بُوَد .
حتّی در خارجه هم گشته‌ام ،
نه ترسی از هر‌نوع انسان بُوَد .
ليكن با اين‌همه ناترسی‌ام ،
ترسم از هرچه مسلمان بُوَد .
ترس ِ من امّا نبُوَد بی‌دليل :
من چه‌كنم ، آخر ، كافكارشان
خون بُوَد و خون بُوَد و ، آن بُوَد
كه ترسم و ، ترس ِ من از آن بُوَد .
( ميرزا علیاكبر صابر . هوپ‌هوپ‌نامه ؛ صص 123 – 122 . )
a
پس‌نگاره :
عجيب است . اندر آف ، نظرم به عكس ِ متن افتاد ، و متوجّه شدم كه مصرعي از قلم انداخته‌ام :
ليكن با اين‌همه ناترسي‌ام
< قربان ، والله و بالله من >
ترسم از هرچه مسلمان بُوَد
ترس ِ من ، امّا نبُوَد بي‌دليل
...
< قربان ، والله و بالله من >
ترسم از هرچه مسلمان بُوَد
ترس ِ من ، امّا نبُوَد بي‌دليل
...
و از قضا ، شعر در همين موضع دچار ِ نقص مي‌نمايد ؛ و به احتمال ِ قوي ، يك مصرع افتادگي دارد . پس ، گويا سهو ِ من بي‌جهت نبوده ؛ و همين ايراد باعث شده كه ناخودآگاه مصرع ِ مزبور حذف شود .
نهايةً ، با توجّه به آن نقص ، و ايراد ِ قسم ِ < الله > در شعري اين‌چنين ( ! ) ، من ، همين صورتي را كه در تايپ آمده ترجيح مي‌دهم !
با اين حذف ، اين قسمت از شعر ، محكم‌تر و كوبنده‌تر شده ...
***
به جاي ِ < ... نيستان ... / ... گلّه‌ي ِ شيران ... > ، هم اشتباهاً < ... گلستان ... / ... ... > تايپ و پست كرده بودم ، كه تصحيح شد .
( سه‌شنبه ، 860808 . پست : چهار شنبه ، 2007/10/31 )
&
كتاب‌‌‌شناخت :
هوپ‌هوپ‌نامه . ( ترجمه‌ی ِ منظوم ِ فارسی ) . انتشارات ِ ارمغان – انتشارات ِ شاهنگ . ( كتاب ، فاقد ِ مشخّصات ِ دقيق ِ كتاب‌‌‌شناسی است . پيش از متن ، بخشی با عنوان < از مترجم > آمده ، كه بدون ِ امضاست ؛ و بخشی با عنوان ِ < پيش‌‌‌گفتار > از عزيز مير احمدوف . نمی‌‌‌توان فهميد كه مترجم همين مير احمدوف است يا كسی ديگر ! ضمناً ، تاريخ ِ انتشار و تيراژ هم ندارد . )
?
پابرگ :
[1] در باره‌‌‌ی ِ ميرزا علیاكبر صابر ، در پست ِ بعدی چند سطری خواهم نوشت . صابر ، از شاعران ِ پيشرو ِ آذربايجان ( اران و قفقاز ) است ، و دوره‌‌‌ی ِ اوج ِ فعّاليّت ِ شاعری‌‌‌اش با جنبش ِ مشروطه‌‌‌ی ِ ايران همزمان بوده ؛ و اشعار ِ او ، بر مردم ِ ما – به‌‌‌ويژه مردم ِ خطّه‌‌‌ی ِ آذربايجان - تأثير ِ فراوان داشته است . سيد اشرف‌‌‌الدّين گيلانی ، نسيم ِ شمال ِ معروف ، اغلب اشعار ِ صابر را به شعر ِ فارسی درمی‌‌‌آورده ...
اشعار ِ صابر در < ملّانصرالدّين > نشر می‌‌‌شده كه مدير ِ آن ، جليل محمّدقلی‌‌‌زاده ، از گوهرهای ِ تابناك ِ انديشه‌‌‌ی ِ آزادی و روشنگری ِ ايرانی است .
